Mijn bevallingsverhaal

Laat ik beginnen met dat ik al zo lang als ik me kan herinneren enorm bang voor naalden ben, je kunt dus waarschijnlijk wel raden dat mijn zwangerschap er wel voor gezorgd heeft dat ik verplicht er aan moest geloven.

Een van de eerste dingen die je mee krijgt bij de eerste echo zijn formulieren om bloed te prikken.

Na het zo lang mogelijk uitgesteld te hebben moest ik er toch echt aan geloven, en ik moet zeggen dat het me mee viel, maar dat even ter zijde.

M'n hele zwangerschap was er tijdens de controle's niks aan de hand alles was perfect in orde, totdat ik met 38 weken weer een afspraak had en de verloskundige na een klein onderzoekje en mijn bloeddruk gemeten te hebben tot de conclusie kwam dat ik hoogstwaarschijnlijk zwangerschapsvergiftiging had en mijn bloeddruk veelste hoog was.

Ze zei me dat ik dezelfde dag nog naar het ziekenhuis moest, het was op dat moment half 11 en om half 2 kon ik terecht.

Ik raakte meteen in paniek over wat ze zouden gaan doen en tegelijkertijd was ik opgelucht want voor m'n gevoel stond ik op knappen.

Bij het ziekenhuis aangekomen moest ik meteen weer bloedprikken maar dat moest dan maar ff zolang ik maar geen ruggenprik moet zei ik al meteen tegen m'n moeder.

Daarna moest ik naar een andere verdieping waar er een soort hartfilmpje van de baby gemaakt werd met een soort band om je buik.

Ik bleef maar vragen wat er nu precies de bedoeling was want het drong nog steeds niet tot me door dat ik misschien wel moest gaan bevallen.

Uiteindelijk werd er om half 5 gezegd dat ik moest blijven en dat ik ingeleid zou gaan worden omdat m'n bloeddruk nog steeds behoorlijk hoog was.

Er werd een kamer klaargemaakt en er werd me verteld dat ik rond 7 uur een ballonnetje zou krijgen wat me naar de eerste 3 centimeter moest gaan brengen.

Dus vanaf half 5 tot 7 uur wachten en wachten op een saaie kamer, ik had gewoon geen geduld om me te ontspannen om tv te kijken of een tijdschrift te lezen ik kon alleen maar de ergste scenario's bedenken van wat er allemaal mis kon gaan, dat krijg je als je 9 maanden lang bevallings programma's gaat zitten kijken op tv.

Maar om 7 uur was er nog niemand langs geweest voor het ballonnetje, even afwachten dan maar.

Om 8 uur was er nog steeds niemand geweest dus piepte ik iemand op om het te vragen, het was erg druk vandaar de vertraging en er zou zo snel mogelijk iemand langskomen.

Dat heeft uiteindelijk tot half 12 geduurd en toen kwam er eindelijk iemand, het ballonnetje werd ingebracht, geen prettig gevoel maar het was nodig.

Er werd gezegd dat ik rustig er mee kon gaan slapen en je hooguit je buik een beetje kon voelen rommelen.

Slaap, daar verheugde ik me al een tijdje op aangezien ik de nacht er voor al niet geslapen had dus ik ging er lekker voor liggen en probeerde te gaan slapen maar het ging gewoon niet ik kreeg steeds krampen die als ongesteldheids krampen aanvoelde en doordat ik me van te voren zat heb ingelezen wist ik bijna zeker dat ik weeën voelde.

Dus ik piepte iemand op en zei dat ik weeën had maar er werd gezegd dat kan niet je voelt vast alles een beetje rommelen door het ballonnetje probeer nog even wat te slapen.

Ik dacht oké zei hebben dit vaker ervaren laat ik maar weer proberen te slapen, maar het lukte echt niet dus om 3 uur piepte ik weer iemand op, en weer kreeg ik hetzelfde antwoord.

Om 5 uur hield ik het niet meer en zei ik tegen mijn vriend dat hij nu iemand moest gaan halen en dat ze niet eerder weg gaan voordat ze het gecheckt hebben.

Hij ging iemand halen en er werd eindelijk gekeken, en wat ik al dacht werd bevestigd doordat het ballonnetje ingebracht was waren mijn weeën uit zichzelf ook gestart en die kwamen al aardig op gang.

Ik zat op de 3 centimeter, het ballonnetje werd weg gehaald en om 7 uur zouden ze mijn vliezen breken.

Zo gezegd zo gedaan, om 7 uur werden m'n vliezen gebroken en vanaf dat punt begon de helse pijn!

Rugweeën...

Ik begon ze weg te puffen en na een paar uur wilde ik weten op hoeveel centimeter ik zat, er werd gezegd dat ik pas 1 centimeter verder was.

Ik werd kwaad ik dacht dat kan toch niet ik ben nu al een paar uur bezig en pas 1 centimeter verder hoe lang gaat dit wel niet duren.

Weer een paar uur verder en toen zat ik op 5 centimeter.

En daar bleef ik maar op hangen, die 5 centimeter.

Ik had ondertussen bijna geen energie meer over in m'n lichaam omdat ik al 2 nachten niet geslapen had, het enigste wat ik kon zeggen tussen het puffen door was hoe graag ik wilde slapen.

Ik heb wel iedere houding die je je kunt bedenken uitgeprobeerd zelfs op zo'n yoga bal, dat leek even te helpen maar ook dat hielp uiteindelijk niet meer.

Dus ik piepte iemand op om te vragen of er iets was wat ze me tegen de pijn konden geven maar wel het liefst zonder naald.

En natuurlijk waren er 2 opties en beide met naald.

Een morfinespuit en een ruggenprik.

Geen van beide wilde ik dus ik zei laat dan maar zitten.

Een uur later was ik nog niet veel verder en ik moest gewoon even energie bijtanken.

Dus ik piepte ze weer op en zei dat ik de morfinespuit in m'n been wel wilde, ik was zo van de kaart dat ik het amper gemerkt heb en na dat het was ingewerkt heb ik heerlijk kunnen slapen voor eventjes totdat het was uitgewerkt en het allemaal weer terug kwam.

Uiteindelijk koos ik voor een ruggenprik, ik was zo van de kaart dat ik het allemaal maar in een waas heb meegemaakt ik herinner me alleen nog dat we naar de OK gingen en ik door de gordijntjes heen meerdere mensen zaten en dat ze met icepacks op mn voeten testte of ik nog iets voelde, daarna ging het allemaal ineens heel snel.

Zodra mn vriend en mn moeder beide weer in de kamer waren en er werd gezegd dat ik mocht persen duurde het 1 uur en toen was hij er uit om 18:19 terwijl mn weeën de vorrige dag rond 12 uur snachts begonnen waren.

Ik was opgelucht hij was er eindelijk en ik was klaar.

Dacht ik..

Ik had er totaal niet bij stil gestaan dat die placenta er nog uit moest.

Er werd gezegd dat hij er nogal vast zat en dat er even iemand bij gehaald moest worden en als het die vrouw niet zou lukken zouden ze het onder narcose  operaties moeten verwijderen.

Ik raakte meteen weer in paniek.

De vrouw werd er bijgehaald en duwde 1x heel hard op mn buik en hij was er uit.

Pfffff wat was ik opgelucht!

Nu kon ik eindelijk gaan bijkomen en gaan genieten.

En genieten dat doen we nogsteeds

Hebben jullie ook een bevallingsverhaal wat je gedeeld hebt?

Deel het linkje van je blog in een reactie

Lijkt me leuk om te lezen